باغ در باغ

يك شب 

ساعت دوی نيمه‌شب اگر دقيق بخواهيد

نشسته بودم و فكر می‌كردم اگر حالا

تلفن به صدا درآيد

و كسی از پشت خط

با صدايی لرزان

خبر مرگ كسی را بدهد كه از من جوان تراست وموهايش

يكدست سياه‌است و به آينده اميدواراست و حتی عاشق‌است

چكار می‌كردم؟

كسی زنگ نزد آن شب

نشسته بودم مات به حرف‌های سياه نگاه می‌كردم

دست‌ها زير چانه

نه مثل مجسمه‌ای از مرمر يا آهن

مشتی خاك و كلوخ سفت و كج و كوج خيره به‌روبرو

و فكر می‌كردم به او

كه از من جوان‌تراست و اميدوارتراست و حتی عاشق‌است و

انگار كه اين كلوخ سفت و كج و كوج زير باران بپاشد و مثل

گل‌های كنار رودخانه به راه بيافتد و تيره ‌كند همه چيز را

ساعت دوی نيمه‌شب

يك شب

**

می گذريد از كنار تيره گی

كه به قلب می‌گيرد

هيكل شما

می خزد جلو

بر ريل‌های روح

كه خم می‌شود

راه كج می كند

و می‌رود به سوی چاه‌های سقوط

وقتی كه شما می‌گذريد

Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی |