دو شعر تازه از محمود داوودی

ساعت دوی نيمه‌شب اگر دقيق بخواهيد

نشسته بودم و فكر می‌كردم اگر حالا

تلفن به صدا درآيد

و كسی از پشت خط

با صدايی لرزان

خبر مرگ كسی را بدهد كه از من جوان تراست وموهايش

يكدست سياه‌است و به آينده اميدواراست و حتی عاشق‌است

دست‌ها زير چانه

نه مثل مجسمه‌ای از مرمر يا آهن

انگار كه اين كلوخ سفت و كج و كوج زير باران بپاشد و مثل

كه به قلب می‌گيرد

هيكل شما

می خزد جلو

بر ريل‌های روح

كه خم می‌شود

راه كج می كند

و می‌رود به سوی چاه‌های سقوط

وقتی كه شما می‌گذريد