باغ در باغ

«…» 

پيش از آن كه به حرف بيايد چيزی، كسی

و بگويد از كسی، چيزی

راه به آخر خود رسيده‌است

– رسيده‌ای، رفيق!

در انتهای انتها

فانوسی روشن، هست

پيشه‌اش

خاموشی!

**

تازه شروع كرده بود به پايان

و به هيچ كس هم باج نمی‏داد

نه به خود، نه به خدا

و خراج خدا را ـ به ناچار ـ از حساب خود برمی‏داشت

فقط

داشت ميان پيكرش توی باد مي‏لرزيد

در بين آسمان و زمين،

می‏گفت:

بايد ببينم اين ُمرده چند َمرده حلاج است

…

همين

**

فاصله ‏‏زدايی يك

روی صورت فاصله نقاب بگذار

پوستِ صورتت را بكن

و روی نقاب بكش

تا فاصله خوب جا بيافتد

بعد كه فاصله خوب جا افتاد

پوست و نقاب را

– هر دو –

از صورت فاصله بردار؛

حالا برو

و خودت

پشتِ آن قايم شو!

*

به «اعتراف‏های گريز»، «ماده 1»، «فكرهای فلزی» ، «داد نزن؛ در اين آينه كسی نيست» . اشاره کرد

Filed under: و. م. آیرو، وریا مظهر، شعر ایران | Tagged: و. م. آیرو |