سايه‌ها آمدند
برصندلی سنگی بی های‌وهوی نشستند
و خلوت عصرانه‌ی باغ
نقشی از حضور گرفت
می توانند
به فواره‌های خاموش بنگرند
به برگ‌های خشک
در کاشی آبی
و در انتظار پيکرها
باقی بمانند
سايه‌ها
به عصر
به باغ گمشده
فرود آمدند
Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی |
پاسخی بگذارید