می‌دانم در هلسینکی
توی خانه‌ات
بچه‌ات را بغل می‌کنی
تا از پشت پنجره، پرنده را ببیند
و از دوردست
خیلی دور
بادی سرد می‌وزد.
**
خوبی ماجرا این است
که ماجرای همه هست
یک روز ِ غروب ِ سنگین ِ طوفانی
در مکان ِ عجیب ِهول آور ِ چهره‌های ِ خندان
که تو مخاطب‌اش هستی.
Filed under: شعر ایران | Tagged: محمود داوودی |
پاسخی بگذارید