روزها در راه، شاهرخ مسکوب

چهارده ژوئیه ۱۹۸۵
ديشب مهمان بوديم. يکی تازه از ايران آمده بود. بی‌اختيار حرف می‌زد، عصبی بود و در شدت هيجان نمی‌توانست از پس خودش بربيايد. مثل ماشينی بود که تويی سرازيری گاز بدهند. آنقدر دور برمی‌داشت تا از نفس بيفتد، نفسی تازه می‌کرد و از سر می‌گرفت. داستان‌های وحشتناکی می‌گفت و از تصويری که ترسيم می‌کرد هر بُن مويی، هر کلمه از … حرف‌هايش آدم را می‌گزيد . مخصوصاً وقتی وحشت بمباران‌ها، تاريکی و انتظار بمب و صدای انفجار را تعريف می‌کرد. می گفت مردم اسم هواپيماهای عراقی را گذاشته‌اند «ايران پيما» برای خودشان بالای سر ما می‌پلکيدند تا بمب‌هايشان را بتکانند… دارم جلد آخر شاهنامه را می‌خوانم. اتفاقاً امروز رسيدم به انتقام وحشتناک پرويز هوسباز از ری، شهر بهرام چوبينه. اول گفت شهر را با خاک يکسان کنيد، وقتی گفتند نمی‌شود گفت پس يکی را برای مرزبانی آنجا پيدا کنيد که «بی‌دانش و بدزبان، بسيارگوی، بداختر، سرخ موی، کژبينی، زشت، دوزخی، بدنام، زردچهره، بدانديش، کوتاه، پرکينه، بددل، سفله، بی‌فروغ، پردروغ، لوچ و سبزچشم و بزرگ دندان و کجرو… » باشد.
پيدا‌کردند و چنين جانوری را بر مردم گماشتند که به گفته خودش از کار بد نمی‌آسايد، بی‌خرد و کج رفتار و مردم کش و دروغ پرداز است، و اما شيوه شهرداری چنين موجودی: کندن ناودان‌ها و ويران‌کردن بناها، کشتن گربه‌ها و بيچاره‌کردن هرکس که يک درمی داشت. نتيجه: همه خانه‌ها را به موشان واگذاشتند و از شهر ويران گريختند و «شد آن شهر آباد يکسر خراب».