در این مکان بهتر است
قید زمان را بزنید
وضعِ شما
این عکس‌های سیاه‌ست
که در چند جا سفید می‌زند.
این علامت‌های سوال
در حلقه‌های تنگ
دورِعصب‌های شما
دنبالِ جواب میگردند
یادتان هست می‌گفتید
وقتی از پله‌ها
پایین می‌روید
پناهی پیدا نمی‌کنید
جز درد
حالا کمی دارو بنوشید
تا وقتی کارد در کمرِ شما
فرو می‌رود
خیال‌ها از سرتان
بیرون رود
چراغ‌های خاموشی
گرمِ کار می‌شوند
و نورهای سرد
میان مهره‌ها
دنبال گمشده‌ای میگردند.
پاورچین پاورچین
به نظم هندسی
می‌روم
در راهروهایی
که می‌آیند
و انبساطی بی‌انتها دارند.
Filed under: خلیل پاک‌نیا، شعر ایران | Tagged: خلیل پاک‌نیا |
پاسخی بگذارید