چرا
باید
اعتراف کنم؟
موهایم هنوز سیاه‌ست
مثل سرنوشت آن‌ها
که در روزِ روشن
گم شدند.
نور
نیمکت را روشن کرده است
پشت نیمکت
سایه‌ها نشسته‌اند و انتظار می‌کشند
ساکت‌اند
پشت نیمکت
و نور
روشنشان نمی‌کند.
چرا باید
به سایه‌ها
اعتراف کنم؟
Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی |
سلام
عالی بود