باغ در باغ

مرتضی ثقفیان

اندوه

پنجره‌ها را می‌بندند

پرده‌ها را می‌کشند
قاب عکس‌ها را بر می‌گردانند
می‌نشینند
می‌نشینند و می‌گذارند سکوت اتاق را پُر کند
ناگهان
باران روی شیروانی
دستی ست نامریی
که طبل‌های قبیله‌ای مرده را به صدا در می‌آورد

شهرام شیدایی

تاريكی در خانه حركت می‌كند
و صورتِ اشيا را به ديگران می‌دهد
نامی در كار نيست
نامی كه در كارِ جابه‌جايی چيزی باشدگاه‌وقتی پنجره باز می‌شود
اما هوای تازه‌ای داخل نمی‌شود
پنجره از كار افتاده
بيرون از كار افتاده 

ياد آوردن‌ِ چند صندلی و ميزی
كه پشتِ آن صورت‌ها و دست‌ها حركت می‌كردند
و حالا سكوتی چهار‌چشم خانه را به تاريكی تسليم كرده
تا به محضِ ورود ، گلويت در گذشته گير كند
و با هر قدمی به جلو سكوتی فلزی تسخيرت كند
و با هر بار لمسِ چيزی ، فنجانی لبه‌ی ميزی تاقچه‌ای لاله‌و‌شمع‌دانی
چند پرده تاريك‌تر شوی

برای كسی در بيرون ، كه درخت و سنگ جای او را می‌گيرند
چه تسلايی می‌توان داد ؟

محمود داوودی

نمی‌شود جا به جا كرد چيزی را
لحظه‌ی ابد تا ابد نمی‌ماند
نزديك قلب
اما حضور نيست
وارد خانه می‌شويم
نور هست و از روشن خالی
هستند آن‌ها
كه زنده‌اند
اما
مُرده‌ها فقط حرف می‌زنند

Filed under: محمود داوودی، مرتضی ثقفیان، شعر ایران | Tagged: شعر | Leave a comment »

چرا
باید
اعتراف کنم؟

موهایم هنوز سیاه‌ست
مثل سرنوشت آن‌ها
که در روزِ روشن
گم شدند.

نور
نیمکت را روشن کرده است
پشت نیمکت
سایه‌ها نشسته‌اند و انتظار می‌کشند

ساکت‌اند
پشت نیمکت
و نور
روشنشان نمی‌کند.

چرا باید
به سایه‌ها
اعتراف کنم؟

Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی | 1 Comment »

چند صحنه بدون منطق ارسطويی
محمود داوودی 

چاپ اول، استکهلم تابستان ۱۳۶۹- کتاب «ِانْهِدوانا»
چاپ دوم، تهران ۱۳۸۳- مجموعه شعر»چند صحنه»

همان داستان کهن
به تاريکی اندر شدن
با سری پُر از تصوير
تصوير ستارگان
که همراهی‌ام می‌کند
و من که آستين جر می‌دهم تا خلاص شوم

چراغ خيابان نيمی از چهره‌ام را روشن می‌کند
نيم دیگر به تاريکی- فراموشی- زنده در الکل خالص
ادای دلقک‌ها را در می‌آورم
چند بار با چاقوی خيالی خودم را می‌کشم
چند بار سايه‌ام را لگد می‌کنم
چند بار با سايه‌ام حرف می‌زنم
(خداوند هدايت را بیامرزد)
اتاقی در دل شهر اجاره می‌کنم
همه‌ی مخدرها را استعمال می‌کنم
اعتراف می‌کنم
ادای خودم
و شکلکی از هدايت
معجزه می‌کنم
خيابان پر از باران را
از خاطره‌ی مرده‌گان سرشار می‌کنم

هيچ‌کس بی‌رحم‌تر از خودت نيست
بطری‌ها را يکی بعد از دیگری
در گنجه می‌چپانی
-مخفی مي‌کنی؟ از کی؟
قرص‌های خواب را
توی ليفه‌ی شلوارت می‌گذاری
-مخفی مي‌کنی؟ از کی؟

مجالی برای به لب گزيدن ساقه‌ی علف نيست
عق می‌زنم
ستارگان دنبالم می‌کنند
راه نيست
تنها مسير شيرگون
ماندن
پوسيدن
عادت به پوسيدگی
جواب همه‌ی سلام‌ها را دادم
چونان عاقله مردی که همه‌ی رسوم بداند
شرط ادب به جای آورد
ارزش دوستی پاس بدارد

او دارد به شاهکارش می‌انديشد
من به عصب‌هايم می‌انديشم
به دستگاه گردش خون
به خيابانی در بمبئی يا کلکته
و جوی آب و سرو روان و جان جهان و جن وپری
پس بودا چی، خره؟
ستاره‌گان دنبالم می‌کنند

که بود که گفت که می‌شود؟
که بود که خواست که توانست؟
که بود که مُرد که پيش از آن‌که
ناگهان عاشق بود؟

کودکی در تابستان به ماهيان قسم خورد
دست‌ها به پوست سبز آب کشيد
نخل‌ها مرتب کرد
برگ نعنا بوئيد
با اولين تصوير کشتی به آب زد
یک نفخه‌ی گرفته و سنگين*
پيکرت کنار آب افتاده بود
و گيسوانت خزه بود
و پروانه‌های پستان تو را
من
هرگز
هيچ‌کس نديده بود

اندوه
مثلِ
يا ماشين مش ممدلی‌ست
نه بوق داره
نه صندلی

نوستالژی
مثلِ
يا
صدای پروين است
«باز امشب در اوج آسمانم»

بودن یا نبودن
بيضایی پرسيد: ديگه کی کشته می‌شه؟
گفتم : اوفيليا و برادرش
کلاديوس
پلونيوس
ملکه
ملکه
مکث!
مکث!
-ديگه؟
مکث!
بيضایی خنديد
گفت: خود هملت!
بهمن گفت: وقتی فاوست روحشو به شيطان می‌فروشه…
گفتم: خواهر گوته رو!
رعنا گفت: شميم خیلی باسواده
نا صر گفت: ولی تعهد حاليش نيست
کامران گفت: چه چشم‌های رعنايی
اکبر گفت: همه جاکشن والسلام
گفتم : چی؟
گفت : غير ازتو و گوته

بعد هر چی داشتيم
داديم عرق
تو کافه‌ی موند بالا
اسمش چی بود خدايا؟

از قله‌ی بلند فرود آمد
نطفه‌ی آب بر زمين نهاد
نطفه‌ی آتش بر زمين نهاد
ستاره‌گان را گفت:
رهايش نکنيد
آب خوش از گلویش پایين نرود
دنبالش کنيد
حتی اگر به آسمان هفتم برود
ستاره‌گان می‌آمدند
فريب نمی‌شدشان داد
حتی وقتی می‌شاشيدم
**-Din djävel

اگر می‌توانستيد
مرا در لحظه‌ی موعود
که به آسمان پرواز می‌کنم
ببينيد
آه اگر می‌توانستم

همه‌ی صدا‌های زيرزمين را شنيدم
مسيری که طی طريق می‌کند
طيران عشق
آن‌که آن کلام را گفت
آن‌که همه چیز را رها کرد
سر به بيابان گذاشت
همان که شنيد
اسم عشق را
همان که بوذ و بوذ و بوذ
تا از دلِ خرد گياهی سر بر آورد
سر در آورد

هيچ ديده‌ای
خیابانی پر از شاش
تا شانه‌ی مرد و زن

هل هل گرگ چنبری
زهره نداری ببری
اگه بردم چه می‌کنی
خُرد و خميرت می‌کنم
خونه خاله کدوم وره
از اين وره از اون وره

 

 

*»مد و مه»ـ ابراهیم گلستان
**»فحش سوئدی»

Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی | Leave a comment »

…با تمرین‌های سخت توانستم پشت آقای دوموپاسان را به خاک بمالم، با استاندال هم دوبار مساوی کردم اما هیچکس نمی‌تواند وادارم کند که با تولستوی وارد گود شوم مگر این که واقعاً عقلم پارسنگ بردارد» به روایتی شاید همین پارسنگ، کار دستش داد وقتی که تفنگ دولولش را پر كرد، قنداقش را گذاشت روی زمین، لوله‌اش را به پیشانی فشرد یا در دهان گذاشت- چه فرق می‌کند- و شلیک کرد. شاید او که اضطراب‌هایش را در عشق به دریا، آفتاب، شکار یا زن‌های زیبا غرق می‌کرد، اگر با دکتر آستروف حرف می‌زد، شلیک نمی‌کرد، کُتش را می‌پوشید و خارج می‌شد از خانه‌ی ابرآلود پائيز . 

در آرزوی آن بودم
که روزی
در خانه‌ی آفتابی پائيز
که مثل برگ می‌چرخد
در‌ها و پنجره‌هارا بگشايم
تا بر گونه‌های سرد هلن
دو نارنج بشکفد
و بعد
شاهد باشم
که چطور
دوست خوب من ”وانيا” ی عزيز
در لحظه جنون
شليک می کند
به هر چه پیر و فرسوده‌است

اما اکنون
دير شده
من
خود
فرسوده‌ام

کتم را می‌پوشم
عکس نخل‌های سوخته
و کودکان مرده را بر می‌دارم
و خارج می‌شوم
از خانه‌ی ابر آلود پائيز
که مثل برگ می‌افتد
در گوشه‌ی سال‌های قديمی.

* هلن، وانيا و دکتر آستروف از قهرمانان نمايشنامه‌ی دايی وانيای چخوف

Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی | Leave a comment »

مثل ما می‌شويم
به علی لاله جینی

زیر کدام نور
کدام سقف؟

فرقی نمی کند

Filed under: محمود داوودی، شعر ایران | Tagged: محمود داوودی | Leave a comment »